www.dewerkendemoeder.nl

Beste allemaal,

Het is zover! De werkende moeder zet een nieuwe stap.
Je vindt haar voortaan op www.dewerkendemoeder.nl.

Wat de volgende stap zal zijn, dat weet ik nog niet, maar ideeen zijn er genoeg.

Hier was het leuk! Bedankt voor jullie bezoekjes, stimulerende woorden en leuke reacties.
Het gaf genoeg inspiratie en vertrouwen voor een echte site, die er ook kwam dankzij
Rien en Robert

Tot ziens op www.dewerkendemoeder.nl

TV

TV.
TijdVerspilling.

Conservatief

Wij zijn in elk geval minder conservatief dan zij.

Japans grapje

Het valt niet mee om de maillot van de jongste aan te trekken. Even meehelpen, zeg ik tegen haar. 'Kijk naar je werk', zegt zij.

'Japans grapje!', zegt de oudste tegen haar vader. Hij begrijpt het niet: 'Japans grapje?'

Aan tafel zegt de oudste: 'Hand voor je mond als je hoesten moet'.

Onze kinderen zeggen de dingen, de woorden, de termen, de zinnen die mijn moeder vroeger tegen ons zei, op de wijs van toen.

Hoesten

Ik hoest al anderhalve week.
Dat is behalve voor mezelf behoorlijk vervelend voor twee mannen in mijn omgeving.
De collega die drie dagen in de week tegenover me zit en de man die zeven nachten per week naast me ligt.

Gisteren hoorde ik van een Nijmeegse dat zij met haar secretaresse een wedstrijdje doet wie het langste hoest. Ze staan nu beiden op drie weken.
Iemand uit Waalwijk ging daar meteen al overheen, zij is al vijf weken aan het hoesten.

Grappig: Nederland hoest.

Niet zo grappig: Ik hoest pás anderhalve week.

Auto

We hebben een nieuwe auto gekocht. De boordcomputer van de oude was stuk en hij was toch ook gewoon oud aan het worden.
De garage had er toevallig eentje staan die `echt iets` voor ons was. Of dat zo is, dat weten we eigenlijk niet, maar nadat mijn broer, die autoverkoper is, had gezegd dat we de deal wel konden sluiten, besloten we dat ook te doen, vooral omdat we het niet zagen zitten om uren op internet te kijken naar eentje die nog meer echt iets voor ons is of om dagen op garagetour te gaan.

Gemakzucht dient de mens, soms.

Aan de lunchtafel vertelde ik het nieuws over de nieuwe auto waarna de collega naast mij vertelde dat hij ook al een tijdje een nieuwe wil, maar zijn gezin niet.
Je dochter is acht!, zei ik.
Ja, zei hij, maar ze is ook een gezinslid.
Toevallig hadden we even daarvoor een gesprek over tijd hebben voor jezelf. Dat heeft hij niet, want hij heeft kinderen. Je kunt toch ook alleen weg, zei ik, maar ik geloof niet dat dat in zijn geval kan. Dan ga je samen een keer weg en vraag je een oppas. Kan ook niet zo gemakkelijk, want de kinderen willen alleen oma als oppas.
Toen vertelde iemand anders aan tafel over iemand met een kind van drie aan wie hij elke dag vraagt: wat wil je vanavond eten?
Belachelijk!, riep mijn collega uit.
Dat doe je toch niet?

(Als bonus nog een vrouwachterhetstuurmop:
Vrouw maakt met garagemeneer proefritje met nieuwe auto.
Vrouw zegt: o, ik rij maar 20!
Zegt garagemeneer: Je kijkt op de toerenteller. De kilometerteller zit rechts. Je rijdt 60.)

Zeurpiet

Er zijn bazen geweest op wie ik dol was maar op de huidige heb ik het niet zo.
Ze zitten ver weg, ik ken ze nauwelijks, ze kennen ons niet en willen ons ook liever niet kennen denken wij, ze nemen maatregelen die we niet leuk vinden, ze zitten niet te wachten op onze mening, het zijn van die mannetjes die vooral graag samenwerken met andere mannetjes en nou ja, veel heb je er niet aan maar last heb je er wel vaak van.

Zoiets.

De afgelopen weken was er een arbeidsintensief project, dat vanochtend af moest, wat maar net lukte, of net niet.

Een paar uur later was er een mailtje van de baas.
Zo snel, zo'n goed resultaat.
Mijn oprechte dank en complimenten.

Daar ben je natuurlijk niet blij mee. Het is eerder een beetje suf. Alsof een man zegt dat hij je wel leuk vindt, terwijl je weet dat hij op enorme bitches valt. Of dat een superslecht geklede vrouw zegt dat je zo'n mooi shirt aan hebt.

Ja zeg, zeurpiet.

Het is toch gewoon hartstikke aardig? En leuk dat iemand een compliment geeft?

Ik ga 'm terugmailen.

Lady in roze

Allemaal naar de Ladies weken van de KPN voor roze telefoons met bijpassende make-up en nog veel meer dingen die vrouwen willen!!!

ik wil eigenlijk ook wel een roze stofzuiger met draadloze headset
en een roze auto met bijpassende underwear set
en een roze laptop met trendy ketting
en een opzichtig glimmend roze digitale camera met supertrendy tasje

zodat iedereen van verre al kan zien dat ik hele coole hippe spullen heb maar dat ik absoluut niet weet hoe ze werken

zoals dat hoort voor een lady
in roze...

Rituelen

Een prachtige doos is het. Met een badmat van Egyptisch katoen in een mooie beige kleur, een handdoek, bijpassende kleine gastendoekjes, een fles doucheschuim en een pot bodycreme.

Was ik toch maar mooi weer goed geslaagd voor een cadeau voor de jarige schoonzus, die iets moois verdient, omdat zij zo vaak oppast, maar die nooit weet wat ze wil hebben. (daar heb ik nou nooit last van, maar dat geheel terzijde)

Of ik een stempelkaart wilde, vroegen ze in de winkel. Welja, dit schoot al lekker op.

Thuis lees ik de achterkant van het stempelkaartje.

onze filosofie

Geluk zit in het detail. Het begint bij je
goed voelen, bij het intens beleven van
gewone dingen. Het is onze passie om van al
die dagelijkse routines weer kleine
bijzondere rituelen te maken.
Gewoon weer even stil staan en genieten
van een lekker bad, een kop thee of een
bijzondere massage. Zo voelt speciaal weer
écht speciaal. Voor het geluk van elke dag.

rediscovering the moment

Tja.

Gelukkig is de doos nog heel.

Soepgroente

En na het vorige stukje zat er de hele dag een gedicht in mijn hoofd, van Hanny Michaelis, een van mijn favoriete dichteressen.

En dat zij nu juist...


(Op deze aarde
waar altijd wel ergens
gevochten wordt en gemoord
gekrepeerd en honger geleden,
zijn zonderlingen te vinden
die soepgroente op het brood eten
en anderen die zich moed indrinken
om een muis dood te slaan.
Maar vreemder zijn de miljoenen
die in alle gemoedsrust nieuwe
mensen maken en veronderstellen
dat men zijn ouders dankbaar is.)

Egoisme

Kinderen krijgen is iets heel egoistisch, zei iemand een keer tegen mij.
Als dat waar is, dan worden de egoistische ouders daar heel erg hard voor afgestraft want zeker de eerste jaren loopt hun eigen ego overal en altijd achteraan te sukkelen.

(Met de eerste stelling ben ik het overigens niet eens. Je mag er toch wel vanuit gaan dat kinderen later blij zijn dat ze er zijn en dat anderen blij zijn dat ze er zijn, zoals ik ook blij ben dat ik er ben, en anderen ook)